Zaangażowanie ideowe jako wewnętrzna uczciwość

Zaangażowanie ideowe to w ostatecznym rachunku kwestia uczciwości wobec własnego intelektu, sumienia i poczucia smaku. W swojej dojrzałej formie jest ono niezależne od możliwości pełnego wdrożenia danych idei w konkretnych uwarunkowaniach kulturowych czy organizacyjnych. Innymi słowy, np. dojrzały anarchokapitalista nie musi wierzyć (choć oczywiście nie powinien też z góry nie wierzyć), że za jego życia uda się zlikwidować monopolistyczne aparaty opresji i wszelkie instytucjonalne przeszkody na drodze swobodnego rozporządzania swoją wolnością osobistą i własnością prywatną.

Bardziej liczy się to, że - dysponując stosowną wiedzą, przemyśleniami i doświadczeniami - nigdy nie obrazi on własnego intelektu, sumienia i poczucia smaku uznając przed sobą lub innymi, że istnienie monopolistycznych aparatów opresji jest uzasadnione i słuszne, a wolność osobista i własność prywatna może być przez nie naruszana w imię zbiorowych resentymentów i plemiennych fikcji. Tylko wtedy będzie też w swojej postawie wiarygodny, a tym samym nie tylko intelektualnie uczciwy wobec samego siebie, ale też intelektualnie przekonujący dla innych, łącząc w sposób naturalny względy deontologiczne i utylitarne.