Międzynarodowy socjalizm z czasem nieodmiennie degeneruje się w narodowy socjalizm

Międzynarodowy socjalizm (etatyzm, interwencjonizm, biurokratyzm) z czasem nieodmiennie degeneruje się w narodowy socjalizm. W miarę jak dokonuje on siłowej redystrybucji zasobów między różnymi grupami narodowymi, podsyca on ich wzajemne animozje i sprawia, że ich członkowie w coraz większym stopniu widzą w sobie nawzajem pasożyty i wyzyskiwaczy. Tak więc, w miarę jak utwierdzają się oni w swojej przemocowej, kolektywistycznej mentalności, zaczynają oni domagać się rozmontowania istniejącego ponadplemiennego kolektywizmu na całą serię kolektywizmów plemiennych. W ten sposób jedną warstwę przemocowego kolektywizmu (biurokratyczny etatyzm) wzmacnia inna warstwa przemocowego kolektywizmu (nacjonalistyczny trybalizm). Jest to kolejna ilustracja starej, oczywistej prawdy, że zinstytucjonalizowana przemoc pod jakąkolwiek postacią prowadzi wyłącznie do jeszcze większej ilości zinstytucjonalizowanej przemocy, i że jedynie bezwarunkowy szacunek dla wolności osobistej i wartości indywidualizmu jest w stanie ucywilizować relacje społeczne, zarówno w skali narodowej, jak i międzynarodowej.