One often encounters the following concession on the part of the proponents of the free market to the proponents of state interventionism: the free market is more effective than any form of state interventionism because 1) its efficiency-inducing incentive structure does not depend on the benevolence of its participants, and 2) it is particularly suited to aggregating decentralized and tacit information in a speedy and comprehensive manner. If, however, state officials were omnibenevolent and omniscient, then state interventionism would be the superior alternative.
I never understood the point of making this concession, as it seems to me to be completely unnecessary, and in fact plain wrong. This is because 1) if state officials were omnibenevolent and omniscient, then they would most likely know how to employ voluntary means to convince everyone else to follow and implement their plans, but in this case they would not be state officials any more, since they would no longer rely on monopolized violence to put their will into action, and 2) if they knew that there are no voluntary means that can be employed to convince everyone else to follow and implement their plans, then - their omnibenevolence and omniscience notwithstanding - coercive imposition of these plans on others would still be Pareto-inferior, since it would be contrary to the latter's subjective values and preferences.
In sum, the free market would be superior in terms of efficiency to any form of state interventionism even if state officials were omnibenevolent and omniscient - no concessions to the proponents of "correcting" the market by means of monopolized violence are needed, regardless of what moral and intellectual qualities its wielders might hypothetically possess.
Wednesday, June 25, 2014
Tuesday, June 24, 2014
A Note on the Stability of Libertarian Anarchy
Those who believe that libertarian anarchy is bound to degenerate into warlord conflict over power vacuum make the error of thinking of libertarian anarchy as "statism without the state", i.e., the situation where a territorial monopoly of violence disappears, but everything else, including the mentality that legitimizes and supports its existence, stays the same.
However, what practically every libertarian anarchist claims is that a successful, permanent withering away of territorial monopolies of violence and all the attendant, unnecessary evils can take place only if statism - the world view that condones or even praises their existence - is sufficiently eroded.
Think of "abolition without abolitionism" as a logically parallel scenario, where the toppling of old slave masters immediately gives rise to the appearance of new would-be slave masters, vying for control of newly liberated slaves. And think of how such a scenario differs from the one that we actually experienced in history - i.e., the one in which the widespread acceptance of abolitionism was recognized as a necessary condition of successful abolition.
In sum, while clearly recognizing the inherent instability of statism without the state (also known as "failed state"), libertarian anarchists are the only ones who do not fail to appreciate the fact that non-statism without the state is something qualitatively altogether different, especially in terms of stability.
However, what practically every libertarian anarchist claims is that a successful, permanent withering away of territorial monopolies of violence and all the attendant, unnecessary evils can take place only if statism - the world view that condones or even praises their existence - is sufficiently eroded.
Think of "abolition without abolitionism" as a logically parallel scenario, where the toppling of old slave masters immediately gives rise to the appearance of new would-be slave masters, vying for control of newly liberated slaves. And think of how such a scenario differs from the one that we actually experienced in history - i.e., the one in which the widespread acceptance of abolitionism was recognized as a necessary condition of successful abolition.
In sum, while clearly recognizing the inherent instability of statism without the state (also known as "failed state"), libertarian anarchists are the only ones who do not fail to appreciate the fact that non-statism without the state is something qualitatively altogether different, especially in terms of stability.
Saturday, June 14, 2014
A Note on Private Charity vs. "Public Welfare"
Under a laissez-faire system of private charity:
1. The productive rich are richer, so they have more to contribute to charity.
2. The productive poor are richer, so they are less reliant on charity, thus leaving more charitable help for the involuntarily non-productive poor.
3. All productive individuals, being able to keep all the fruits of their labor and thus feeling that their liberty and dignity is genuinely respected, have not only the means, but, more importantly, also a genuine incentive to contribute to charity.
4. The voluntarily non-productive poor, knowing that they have no right to live at the expense of others, have a strong incentive to become productive, thus leaving more charitable help for the involuntarily non-productive poor.
In sum, under the system in question there is less poverty, both involuntary and voluntary, and more means to eliminate it.
Under a statist system of "public welfare":
1. The productive rich are poorer, so they have less to contribute to the "welfare fund", let alone to private charity.
2. The productive poor are poorer, so they are more reliant on "public welfare", thus leaving less "welfare aid" for the involuntarily non-productive poor.
3. All productive individuals, being regularly expropriated of a large part of the fruits of their labor and thus feeling that they are treated like slaves or milking cows, have not only hardly any means, but, more importantly, also hardly any incentive to contribute to the "welfare fund", let alone to private charity, or even to continue being productive.
4. The voluntarily non-productive poor, believing that they have a right to live at the expense of others, have a strong incentive to remain non-productive, thus leaving less "welfare aid" for the involuntarily non-productive poor.
In sum, under the system in question there is more poverty, both involuntary and voluntary, and less means to eliminate it.
Make your choice wisely.
1. The productive rich are richer, so they have more to contribute to charity.
2. The productive poor are richer, so they are less reliant on charity, thus leaving more charitable help for the involuntarily non-productive poor.
3. All productive individuals, being able to keep all the fruits of their labor and thus feeling that their liberty and dignity is genuinely respected, have not only the means, but, more importantly, also a genuine incentive to contribute to charity.
4. The voluntarily non-productive poor, knowing that they have no right to live at the expense of others, have a strong incentive to become productive, thus leaving more charitable help for the involuntarily non-productive poor.
In sum, under the system in question there is less poverty, both involuntary and voluntary, and more means to eliminate it.
Under a statist system of "public welfare":
1. The productive rich are poorer, so they have less to contribute to the "welfare fund", let alone to private charity.
2. The productive poor are poorer, so they are more reliant on "public welfare", thus leaving less "welfare aid" for the involuntarily non-productive poor.
3. All productive individuals, being regularly expropriated of a large part of the fruits of their labor and thus feeling that they are treated like slaves or milking cows, have not only hardly any means, but, more importantly, also hardly any incentive to contribute to the "welfare fund", let alone to private charity, or even to continue being productive.
4. The voluntarily non-productive poor, believing that they have a right to live at the expense of others, have a strong incentive to remain non-productive, thus leaving less "welfare aid" for the involuntarily non-productive poor.
In sum, under the system in question there is more poverty, both involuntary and voluntary, and less means to eliminate it.
Make your choice wisely.
Wednesday, June 11, 2014
Four Stages of the (D)evolution of Socialism
1. Utopian socialism (wouldn’t it be nice if we all became one big, loving family composed of entirely selfless individuals?), confronted with the incentive problem (why exert oneself in the absence of profit rewards?), turns into "scientific" socialism (The New Socialist Man will exert himself even in the absence of profit rewards).
2. "Scientific" socialism, confronted with the calculation problem (in the absence of private property in the means of production and the competitive price system, how do you rationally allocate resources?), turns into "market" socialism (socialist managers can be ordered to act as if they were market entrepreneurs).
3. "Market" socialism, confronted with its own logical inconsistency (if socialist managers become market entrepreneurs, then it is not socialism anymore, and if they do not, then they cannot solve the calculation problem), turns into social democracy (let the market produce and distribute goods, but the state will redistribute them).
4. Social democracy, confronted with the logic of interventionism (interventionism, by encroaching on voluntary social interactions, necessarily backfires, thus necessitating its total abandonment in favor of laissez-faire or its intensification that ultimately leads back to cruder forms of socialism), turns into BS/"postmodern" socialism (why should we care about all those supposedly logical arguments and allow them to get in the way of our struggle for "social justice"? What good is logic anyway? It's just a totalizing metanarrative like any other!). And it goes on happily ever after. Or does it?
2. "Scientific" socialism, confronted with the calculation problem (in the absence of private property in the means of production and the competitive price system, how do you rationally allocate resources?), turns into "market" socialism (socialist managers can be ordered to act as if they were market entrepreneurs).
3. "Market" socialism, confronted with its own logical inconsistency (if socialist managers become market entrepreneurs, then it is not socialism anymore, and if they do not, then they cannot solve the calculation problem), turns into social democracy (let the market produce and distribute goods, but the state will redistribute them).
4. Social democracy, confronted with the logic of interventionism (interventionism, by encroaching on voluntary social interactions, necessarily backfires, thus necessitating its total abandonment in favor of laissez-faire or its intensification that ultimately leads back to cruder forms of socialism), turns into BS/"postmodern" socialism (why should we care about all those supposedly logical arguments and allow them to get in the way of our struggle for "social justice"? What good is logic anyway? It's just a totalizing metanarrative like any other!). And it goes on happily ever after. Or does it?
Wednesday, June 4, 2014
Why Embracing Libertarianism is So Difficult
Embracing libertarianism requires immunity to the Stockholm syndrome, immunity to libido dominandi, understanding the notion of opportunity cost, thinking in terms of indirect, remote, and unintended consequences, being able to universalize ethical rules, and being able to consciously reject all forms of tribalism. All of which is rare and contrary to our instinctive intuitions.
Embracing statism requires susceptibility to the Stockholm syndrome, instinctive obedience to authority, focusing primarily or exclusively on what is seen now, believing that intentions easily translate into desired consequences, not being able to sacrifice self-interest for the sake of morality, and instintively accepting all kinds of tribal identities. All of which is almost universal and deeply embedded in our evolutionary heritage.
Thus, I believe that in most cases the intellectual struggle between libertarianism and statism is not a struggle between good and evil, but between discomforting reflection and comfortable habit. Hence, in waging this struggle, one should not expect miracles overnight, but patiently trust in the power of expanding knowledge and cultural evolution.
Embracing statism requires susceptibility to the Stockholm syndrome, instinctive obedience to authority, focusing primarily or exclusively on what is seen now, believing that intentions easily translate into desired consequences, not being able to sacrifice self-interest for the sake of morality, and instintively accepting all kinds of tribal identities. All of which is almost universal and deeply embedded in our evolutionary heritage.
Thus, I believe that in most cases the intellectual struggle between libertarianism and statism is not a struggle between good and evil, but between discomforting reflection and comfortable habit. Hence, in waging this struggle, one should not expect miracles overnight, but patiently trust in the power of expanding knowledge and cultural evolution.
Monday, June 2, 2014
Dlaczego wielu ocenia PRL pozytywnie?
Czasem może zastanawiać, dlaczego stosunkowo duża grupa osób ocenia pozytywnie okres PRL, a czasem wręcz ocenia go lepiej niż okres po 89. Pomimo że intuicyjnie rozumiemy, że tego rodzaju oceny oparte są na pewnych błędach kognitywnych i mechanizmach racjonalizacyjnych, to myślę, że warto dookreślić ich charakter, po to, żeby ewentualnie móc innych od tych błędów uwalniać. Osobiście myślę, że największą rolę gra w tym kontekście splot następujących czynników:
1. Koloryzowanie okresu swojego dzieciństwa i młodości. Młodość niewiele wymaga i niewiele oczekuje - zdecydowana większość wspomina ją lepiej niż wiek dojrzały, niezależnie od obiektywnych warunków zewnętrznych. Nawet wielu z tych, których młodość przypadła na okres wojny, wspomina ten okres dobrze - jako czas ciekawy, "heroiczny", pełen przygód, itp. (To przypuszczenie pokrywa się z faktem, że im starsza jest badana grupa, tym większy jest w niej odsetek osób oceniających PRL pozytywnie)
2. Prawo malejącej użyteczności krańcowej. Kiedy ma się niewiele, cieszy nawet najmniejsza rzecz. Im ma się więcej, tym zasadniczo trudniej zadowolić się czymś nowym. Innymi słowy, pamiętający PRL-owską biedę i siermiężność patrzą na nią czasem mniej więcej tak, jak europejscy czy amerykańscy antropolodzy patrzyli na życie wydumanych przez siebie "szlachetnych dzikusów".
3. Zazdrość. PRL rzeczywiście był bardziej egalitarny na zasadzie sprowadzania wszystkich do parteru i trzymania ich tam. A jeśli jest się na siłę trzymanym na parterze, to z definicji nie da się zazdrościć komuś, kto wspiął się na wyższe piętra. A po 89 wielu udało się jednak na te piętra wspiąć. Jak pisali Schoeck w "Zazdrości" i Mises w "Mentalności Antykapitalistycznej", przegrany zawsze będzie próbował jakoś racjonalizować swoją klęskę, zwłaszcza w świetle sukcesów innych. Miło więc będzie wspominał czas, kiedy żadna tego rodzaju racjonalizacja nie była potrzebna.
4. Syndrom sztokholmski. Jeśli ktoś przez 40 lat był wystawiany na działanie nachalnej PRL-owskiej propagandy o "sprawiedliwości społecznej", "sprawie klasy robotniczej", "walce z kapitalistycznym imperializmem", itp., to mógł, w ramach racjonalizacji swojego poddaństwa PRL-owskiemu reżimowi (klasyczny psychologiczny mechanizm samoobronny), przekonać się do tego, aby w tę propagandę rzeczywiście uwierzyć. Obecnie, choć tego rodzaju polityczna propaganda wciąż istnieje, to jest jednak znacznie mniej wszechobecna i nachalna, i bardzo łatwo skonfrontować ją z faktycznym stanem rzeczy, co za PRL-u utrudniała cenzura i ogólne informacyjne odcięcie od świata. Innymi słowy, są tacy, którzy wskutek padnięcia ofiarą syndromu sztokholmskiego naprawdę wierzą, że PRL dbał o "sprawiedliwość społeczną", a obecnie liczy się w głównej mierze "zysk prywatny".
5. I może wreszcie punkt najciekawszy - prawo historycznego opóźnienia. Jest wielu, którzy twierdzą, że za PRL kultura stała na wysokim poziomie - powstawały dobre filmy, dobre książki, itp., a obecnie produkuje się prawie wyłącznie tandetę. I co ciekawe - mogą oni mieć rację, tzn. zauważać prawidłową korelację, jednocześnie źle ją interpretując. Owszem, kultura filmowo-literacka za PRL-u może rzeczywiście stała pod wieloma względami na wyższym poziomie (pomijając jej część nachalnie propagandową), ale było tak wyłącznie dlatego, że tworzyły ją osoby wychowane jeszcze w czasach przedwojennych, mające styczność z niezniszczoną przez wojnę tysiącletnią polską kulturą i reprezentujące pewien poziom twórczego profesjonalizmu. Natomiast dzisiejsza przewaga tandety wynika z tego, że to ją tworzą w znacznej mierze osoby wychowane w PRL-owskiej toporności i wywołanym przez nią spustoszeniu kulturowym.
Stosownych czynników jest więc wiele i wzajemnie się one uzupełniają. Biorąc pod uwagę je wszystkie i ich psychologiczny wpływ, nie powinno dziwić, dlaczego oceny PRL (czy innych tego typu reżimów w innych krajach) nie są bardziej jednoznacznie negatywne, choć obiektywnie powinny takie być. Można też na tej podstawie - w miarę swoich umiejętności perswazyjnych - dążyć do skorygowania tego rodzaju ocen u przynajmniej części swoich znajomych.
1. Koloryzowanie okresu swojego dzieciństwa i młodości. Młodość niewiele wymaga i niewiele oczekuje - zdecydowana większość wspomina ją lepiej niż wiek dojrzały, niezależnie od obiektywnych warunków zewnętrznych. Nawet wielu z tych, których młodość przypadła na okres wojny, wspomina ten okres dobrze - jako czas ciekawy, "heroiczny", pełen przygód, itp. (To przypuszczenie pokrywa się z faktem, że im starsza jest badana grupa, tym większy jest w niej odsetek osób oceniających PRL pozytywnie)
2. Prawo malejącej użyteczności krańcowej. Kiedy ma się niewiele, cieszy nawet najmniejsza rzecz. Im ma się więcej, tym zasadniczo trudniej zadowolić się czymś nowym. Innymi słowy, pamiętający PRL-owską biedę i siermiężność patrzą na nią czasem mniej więcej tak, jak europejscy czy amerykańscy antropolodzy patrzyli na życie wydumanych przez siebie "szlachetnych dzikusów".
3. Zazdrość. PRL rzeczywiście był bardziej egalitarny na zasadzie sprowadzania wszystkich do parteru i trzymania ich tam. A jeśli jest się na siłę trzymanym na parterze, to z definicji nie da się zazdrościć komuś, kto wspiął się na wyższe piętra. A po 89 wielu udało się jednak na te piętra wspiąć. Jak pisali Schoeck w "Zazdrości" i Mises w "Mentalności Antykapitalistycznej", przegrany zawsze będzie próbował jakoś racjonalizować swoją klęskę, zwłaszcza w świetle sukcesów innych. Miło więc będzie wspominał czas, kiedy żadna tego rodzaju racjonalizacja nie była potrzebna.
4. Syndrom sztokholmski. Jeśli ktoś przez 40 lat był wystawiany na działanie nachalnej PRL-owskiej propagandy o "sprawiedliwości społecznej", "sprawie klasy robotniczej", "walce z kapitalistycznym imperializmem", itp., to mógł, w ramach racjonalizacji swojego poddaństwa PRL-owskiemu reżimowi (klasyczny psychologiczny mechanizm samoobronny), przekonać się do tego, aby w tę propagandę rzeczywiście uwierzyć. Obecnie, choć tego rodzaju polityczna propaganda wciąż istnieje, to jest jednak znacznie mniej wszechobecna i nachalna, i bardzo łatwo skonfrontować ją z faktycznym stanem rzeczy, co za PRL-u utrudniała cenzura i ogólne informacyjne odcięcie od świata. Innymi słowy, są tacy, którzy wskutek padnięcia ofiarą syndromu sztokholmskiego naprawdę wierzą, że PRL dbał o "sprawiedliwość społeczną", a obecnie liczy się w głównej mierze "zysk prywatny".
5. I może wreszcie punkt najciekawszy - prawo historycznego opóźnienia. Jest wielu, którzy twierdzą, że za PRL kultura stała na wysokim poziomie - powstawały dobre filmy, dobre książki, itp., a obecnie produkuje się prawie wyłącznie tandetę. I co ciekawe - mogą oni mieć rację, tzn. zauważać prawidłową korelację, jednocześnie źle ją interpretując. Owszem, kultura filmowo-literacka za PRL-u może rzeczywiście stała pod wieloma względami na wyższym poziomie (pomijając jej część nachalnie propagandową), ale było tak wyłącznie dlatego, że tworzyły ją osoby wychowane jeszcze w czasach przedwojennych, mające styczność z niezniszczoną przez wojnę tysiącletnią polską kulturą i reprezentujące pewien poziom twórczego profesjonalizmu. Natomiast dzisiejsza przewaga tandety wynika z tego, że to ją tworzą w znacznej mierze osoby wychowane w PRL-owskiej toporności i wywołanym przez nią spustoszeniu kulturowym.
Stosownych czynników jest więc wiele i wzajemnie się one uzupełniają. Biorąc pod uwagę je wszystkie i ich psychologiczny wpływ, nie powinno dziwić, dlaczego oceny PRL (czy innych tego typu reżimów w innych krajach) nie są bardziej jednoznacznie negatywne, choć obiektywnie powinny takie być. Można też na tej podstawie - w miarę swoich umiejętności perswazyjnych - dążyć do skorygowania tego rodzaju ocen u przynajmniej części swoich znajomych.
Subscribe to:
Posts (Atom)
